| صاحبا صدرا خداوندا کریما بنده گر | یابد از حرمان عالی بارگاه تو نجات | |
| بعد از این در خدمت از سر پای سازد چون قلم | زانکه گشتست از فراق تو سیه‌دل چون دوات | |
| در قضای خدمت ماضیش قوتها دهد | آنکه حسرتهاش میداده است هردم بر فوات | |
| اندرین خدمت که دارد بنده از تشویر آن | پیش فتیان خراسان دست بر رخ چون فتات | |
| گرچه بعضی شایگانست از قوافی باش گو | عفو کن وقت ادا دانی ندارم بس ادات | |
| بود الحق تاء چند دیگر از وجدان ولیک | چون ممات و چون قنات و چون روات و چون عدات | |
| گفتم آخر شایگان خوش به از وجدان بد | فی‌المثل چون حادثاتی از ورای حادثات | |
| هیچ‌کس در یک قوافی بنده را یاری نکرد | هرکه بیتی شعر دانست از رعیت وز رعات | |
| جز جمال‌الدین خطیب ری که برخواند از نبی | مسلمات ممنات قانتات تایبات | |
| تا کند تقطیع این یک وزن وزان سخن | فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلات | |
| جیش تو بادا به بلخ و جشن تو بادا به مرو | بارگاهت در نشابور و مقام اندر هرات |