| آخر ای خاک خراسان داد یزدانت نجات | از بلای غیرت خاک ره گرگانج و کات | |
| در فراق خدمت گرد همایون موکبی | کاندر نعل از هلالست اسب را میخ از نبات | |
| موکب صدر جهان پشت هدی روی ظفر | خواجهی دنیی ضیاء دین حق اکفی الکفاة | |
| لاجرم بادت نسیمی یافت چون باد مسیح | لاجرم آبت مزاجی یافت چون آب حیات | |
| آنکه گردون را برو ترجیح نتواند نهاد | عقل کل در هیچ معنی جز که در تقدیم ذات | |
| داده کلک بیقرارش کار عالم را قرار | داده رای با ثباتش ملک دنیا را ثبات | |
| هرچه در گیتی برو نام عطا افتد کفش | جمله را گفتست خذ جام و قلم را گفته هات | |
| در غنایی خواهد افتاد از کفش گیتی چنانک | بر مساکین طرح باید کرد اموال زکات | |
| ای ز شرم جاه تو سرگشته اوج اندر فلک | وی ز رشک دست تو نالنده موج اندر فرات | |
| آمدی اندر هنر اقصی نهایات الکمال | چون محیط آسمان اعلی نهایات الجهات | |
| از خداوندی جدا هرگز نبودستی چنانک | نفس موجود از وجود و ذات موصوف از صفات | |
| بعد از آن والی که بنیاد وجود از جود اوست | بر خلایق چون تو والی کس نبودست از ولات | |
| دست انصاف تو بر بدعتسرای روزگار | دست محمودست بر بتخانههای سومنات | |
| گر حرم را چون حریم حرمتت بودی شکوه | در درون کعبه هرگز نامدی عزی و لات | |
| هر کرا در دل هوای تست ایمن از هوان | هر که را در جان وفای تست فارغ از وفات | |
| خود صلاح اهل عالم نیست اندر شرع و رسم | اعتصام الا به حبل طاعتت بعد از صلات | |
| زانکه امروز از اولوالامری و یزدان در نبی | همچنین گفتست و حق اینست و دیگر ترهات | |
| خون دل یابد ز باس تو چو گردون بشکند | در عظام دشمن ملک ار همه باشد رفات | |
| صد عنایتنامهی گردون حنا بر کرده گیر | چون ز دیوانت به جان کردند خصمی را برات | |
| خصم را گو هرچه خواهی کن تو و تدبیر ملک | این خبر دانم خداوندا که دانی کل شات | |
| صاحبا صدرا خداوندا کریما بنده گر | یابد از حرمان عالی بارگاه تو نجات | |
| بعد از این در خدمت از سر پای سازد چون قلم | زانکه گشتست از فراق تو سیهدل چون دوات | |
| در قضای خدمت ماضیش قوتها دهد | آنکه حسرتهاش میداده است هردم بر فوات | |
| اندرین خدمت که دارد بنده از تشویر آن | پیش فتیان خراسان دست بر رخ چون فتات | |
| گرچه بعضی شایگانست از قوافی باش گو | عفو کن وقت ادا دانی ندارم بس ادات | |
| بود الحق تاء چند دیگر از وجدان ولیک | چون ممات و چون قنات و چون روات و چون عدات | |
| گفتم آخر شایگان خوش به از وجدان بد | فیالمثل چون حادثاتی از ورای حادثات | |
| هیچکس در یک قوافی بنده را یاری نکرد | هرکه بیتی شعر دانست از رعیت وز رعات | |
| جز جمالالدین خطیب ری که برخواند از نبی | مسلمات ممنات قانتات تایبات | |
| تا کند تقطیع این یک وزن وزان سخن | فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلات | |
| جیش تو بادا به بلخ و جشن تو بادا به مرو | بارگاهت در نشابور و مقام اندر هرات |