| ملک را کلک تو از دیوان دولت پاک کرد | ملک گویی آسمانستی و کلک تو شهاب | |
| قهرت اندر جام زهره زهر گرداند عقار | لطفت اندر کام افعی نوش گرداند لعاب | |
| گر نویسد نام باست بر در شهر تبت | خون شود بار دگر در ناف آهو مشک ناب | |
| در کفت آرام نادیده ز گیتی جز عنان | دیگران در پایت افتاده ز خواری چون رکاب | |
| تا ابد دود و دخان بارنده گردد چون بخار | گر بیفتد برفلک چون دست تو یک فتح باب | |
| جود و دستت هر دو همزادند همچون رنگ و گل | کی توان کردن جدارنگ از گل و بوی از گلاب | |
| بخشش بی‌منت و احسان بی‌لافت کنند | ابر و دریا را ز خجلت خشک چون دود و سراب | |
| بالله‌ام گر در سر دندان شود با لاف رعد | فی‌المثل کر بارد آب زندگانی از سحاب | |
| ابر کی باشد برابر با کف دستی که گر | کان ببخشد نه ثنا دامانش گیرد نه ثواب | |
| کوس رعد ورایت برقش همه بگذاشتم | یک سالم را جوابی ده نه جنگ و نه عتاب | |
| جلوه‌ی احسان خود در عمر کردستی تو نه | گر همه صد بدره زر بودیت و صد رزمه ثیاب | |
| قطره‌ی باران از او بر روی آبی کی چکید | کو کلاهی بر سرش ننهاد حالی از حباب | |
| خود خراب آباد گیتی نیست جای تو ولیک | گنجها ننهند هرگز جز که در جای خراب | |
| آسمان‌قدرا زمین‌حلما خداوندا مکن | با کسی کز تو گزیرش نیست بی‌جرمی عتاب | |
| خود نکردستم به مهجوری مران زین ساحتم | حق همی داند بری الساحتم من کل باب | |
| بر پی صاحب غرض رفتم بیفتادم ز راه | آن مثل نشنیده‌ای باری اذا کان الغراب | |
| چین ابروی تو بر من رستخیز آرد فکیف | روزها شد تا سلامم رانفرمودی جواب | |
| داشت روشن روز عیشم آفتاب عون تو | وز عنا آمد شبی حتی تورات بالحجاب | |
| لطف تو هر ساعتم گوید که هین الاعتذار | قهر تو هر لحظه‌ام گوید که هان الاجتناب | |
| من میان هر دو با جانی به غرغر آمده | در کف غم چون تذروی مانده در پای عقاب |