| اینکه می بینم به بیداریست یارب یا به خواب | خویشتن را در چنین نعمت پس از چندین عذاب | |
| آن منم یارب در این مجلس به کف جزو مدیح | وان تویی یارب در آن مسند به کف جام شراب | |
| آخر آن ایام ناخوشتر ز ایام مشیب | رفت و آمد روزگاری خوشتر از عهد شباب | |
| گرچه دایم در فراق خدمت تو داشتند | هر که بود از عمرو و زید و خاص و عام و شیخ و شاب | |
| اشک چون باران ز کثرت دیده چون ابر از سرشک | نوحه چون رعد ازغریو و جان چو برق از اضطراب | |
| حال من بنده ز حال دیگران بودی بتر | حال رعد آری بتر باشد که باشد بی رباب | |
| از جهان نومید گشتم چون ز تو غایب شدم | هرکه گفت از اصل گفتست این مثل من غاب خاب | |
| لایق حال خود از شعر معزی یک دوبیت | شاید ار تضمین کنم کان هست تضمینی صواب | |
| اندر آن مدت که بودستم ز دیدار تو فرد | جفت بودم با شراب و با کباب و با رباب | |
| بود اشکم چون شراب لعل در زرین قدح | ناله چون زیر رباب و دل بر آتش چون کباب | |
| تا طلوع آفتاب طلعت تو کی بود | یک جهان جان بود و دل همچون قصب در ماهتاب | |
| در زوایای فلک با وسعت او هر شبی | ذره‌یی را گنج نی از بس دعای مستجاب | |
| دل ز بیم آنکه باد سرد بر تو بگذرد | روز و شب چونان که ماهی را براندازی ز آب | |
| ما چو برگ بید و قومی از بزرگان در سکوت | دایم اندر عشرتی از خردبرگی چون سداب | |
| انوری آخر نمی‌دانی چه می‌گویی خموش | گاو پای اندر میان دارد مران خر در خلاب | |
| شکر یزدان را که گردون با تو حسن عهد کرد | تا نتیجه‌ی حسن عهد او شد این حسن المب | |
| ای سپهر ملک را اقبال تو صاحب‌قران | وی جهان عدل را انصاف تو مالک رقاب | |
| آسمانی نی که ثابت رای نبود آسمان | آفتابی نی که زاید نور نبود آفتاب | |
| سیر عزمت همچو سیر اختران بی‌ارتداد | دور حزمت چون قضای آسمان بی‌انقلاب | |
| پای حلم تو ندارد خاک هنگام درنگ | تاب حکم تو ندارد باد هنگام شتاب |