| ای صاحبی که دایم بر آسمان ملک | دارد ز رای روشن تو مفخر آفتاب | |
| ای از محل چنانکه زهر آفریده جان | وی از شرف چنانکه زهر اختر آفتاب | |
| آنجا برد که رای تو باشد دل آسمان | و آنجا نهد که پای تو باشد سر آفتاب | |
| از گرد موکب تو کشد سرمه حور عین | وز ماه رایت تو کند افسر آفتاب | |
| نام شب از صحیفه‌ی ایام بسترد | از رای تو اجازت یابد گر آفتاب | |
| بر عزم آنکه ریزد خون عدوی تو | هر روز بامداد کشد خنجر آفتاب | |
| تا کیمیای خاک درت بر نیفکند | در صحن هیچ کان ننهد گوهر آفتاب | |
| سیمرغ صبح را ندهد مژده‌ی صباح | تا نام تو نبندد بر شهپر آفتاب | |
| چون تیغ نصرت تو برآرد سر از نیام | گویی همی برآید از خاور آفتاب | |
| با بندگانت پای ندارند سرکشان | میرد سپاه شب چو کشد لشکر آفتاب | |
| آنجا که رزم جویی و لشکرکشی به فتح | در بحر خون بتابد بی‌معبر آفتاب | |
| از تف و تاب خنجر مردان لشکرت | در سر کشد به شکل زنان چادر آفتاب | |
| ای آفتاب دولت عالیت بی‌زوال | وی در ضمیر روشن تو مضمر آفتاب | |
| ای چاکری جاه ترا لایق آسمان | وی بندگی رای ترا در خور آفتاب | |
| هر شعر آفتاب که نبود بر این نمط | خصمی کند هر آینه در محشر آفتاب | |
| آیینه‌ای که جلوه‌گه روی تو بود | می‌زیبدش هر آینه خاکستر آفتاب | |
| نشگفت اگر نویسد این شعر انوری | بر روی روزگار به آب زر آفتاب | |
| تا نوبهار سبز بود و آسمان کبود | تا لاله سایه جوید و نیلوفر آفتاب | |
| سر سبز باد ناصحت از دور آسمان | پژمرده لاله‌وار حسودت در آفتاب | |
| در جشن آسمان‌وش تو ریخته به ناز | ساقی ماه روی تو در ساغر آفتاب |