| سپهر رفعت و کوه وقار و بحر سخا | بهاء دین خدا آن جهان قدر و بها | |
| ابوعلی حسن آن مسند سمو و علو | که آفتاب جلالست و آسمان سخا | |
| به قدر واسطهی عقد جنبش و آرام | به عدل قاعدهی ملک آدم و حوا | |
| کشد ز کلک خطا بر رخ قضا و قدر | نهد به نطق حنا بر کف صواب و خطا | |
| همش به خطهی فرمان درون و حوش و طیور | همش به سایهی احسان درون رجال و نسا | |
| ایا به پای تو یازان فلک به دست لطف | و یا به سوی تو ناظر قضا به عین رضا | |
| خجل ز رفعت قدر تو رفعت گردون | غمین ز وسعت طبع تو وسعت دریا | |
| به جنب رای تو منسوخ چشمهی خورشید | به پیش قدر تو مدروس گنبد خضرا | |
| زبان کلک تو ناطق به پاسخ تقدیر | سحاب دست تو حامل به لل لالا | |
| به زیر دامن امن تو فتنها پنهان | به پیش دیدهی وهم تو رازها پیدا | |
| بر درنگ رکاب تو بیدرنگ زمین | بر شتاب عنان تو بیشتاب صبا | |
| سحاب لطف تو گر قطره بر زمین بارد | حدید و سنگ شود مستعد نشو و نما | |
| سموم قهر تو گر شعله بر سپهر کشد | شهابوار ببرد زحل ز روی سما | |
| تبارکالله از آن آب سیر آتش فعل | که با رکاب تو خاکست و با عنانت هوا | |
| گه درنگ ز خاک زمین ربوده قرار | گه شتاب به باد هوا نموده قفا | |
| به رفتن اندر بحرش برابر خشکی | به جستن اندر کوهش مقابل صحرا | |
| نه چرخ و چرخ ازو کاج خورده در جنبش | نه کوه و کوه از کوس خورده در بالا | |
| همیشه تا که نیاید یقین نظیر گمان | مدام تا که نباشد فنا عدیل بقا | |
| گمان خاطرت از صدق باد جفت یقین | بقای حاسدت از رنج باد جنس فنا | |
| گذشته بر تو هر آذار بهتر از کانون | نهاده با تو هر امروز وعدهی فردا |