| مکن اینگونه تبه، جان گرامی را | که بتن هیچ نداری تو ز جان خوشتر | |
| پنجه‌ی باز قضا باز و تو در بازی | وقت چون برق گریزان و تو در بستر | |
| تیره رائی چه ز جهل و چه ز خود بینی | غرق گشتن چه برود و چه ببحر اندر | |
| تو زیان کرده‌ای و باز همیخواهی | مشکت از چین رسد و دیبه‌ات از ششتر | |
| رو که در دست تو سرمایه و سودی نیست | سود باید که کند مردم سوداگر | |
| تو نه‌ای مور که مرغان بزنندت ره | تو نه‌ای مرغ که طفلان بکنندت پر | |
| سالکان پا ننهادند بهر برزن | عاقلان باده نخوردند ز هر ساغر | |
| چه بری نام ره خویش بر شیطان | چه نهی شمع شب خود بره صرصر | |
| عقل را خوار کند دیده‌ی ظاهر بین | روح را زار کشد مردم تن‌پرور | |
| چون تو، بس طائر بی تجربه خوشخوان | صید گشته است درین گلشن خوش منظر | |
| دامها بنگری ای مرغک آسوده | اگر از روزنه‌ی لانه بر آری سر | |
| این کبوتر که تو بینیش چنین بیخود | شاهبازیش گرفتست بچنگ اندر | |
| آخر ای شیر ژیان، بند ز پا بگسل، | آخر ای مرغ سعادت، ز قفس برپر | |
| به چراغ دل اگر روشنی افزائی | جلوه‌ی فکر تو از خور شود افزونتر | |
| دامنت را نتواند که بیالاید | هیچ آلوده، گرت پاک بود گوهر | |
| کله از رتبت سر مرتبه‌ای دارد | چو سر افتاد، چه سود از کله و افسر | |
| سوخت پروانه و دانست در آن ساعت | که شد اندام ضعیفش همه خاکستر | |
| هر چه کشتی، ملخ و مور بیغما برد | وین چنین خشک شد این مزرعه‌ی اخضر | |
| به تن سوختگان چند شوی پیکان | به دل خسته‌دلان چند زنی نشتر | |
| تو دگر هیچ نداری ز سلیمانی | اگر این دیو ز دستت برد انگشتر |