| ای سیه مار جهان را شده افسونگر | نرهد مار فسای از بد مار آخر | |
| نیش این مار هر آنکس که خورد میرد | و آنکه او مرد کجا زنده شود دیگر | |
| بنه این کیسه و این مهره افسون را | به فسون سازی گیتی نفسی بنگر | |
| بکن این پایه و بنیاد دگر بر نه | بگذار این ره و از راه دگر بگذر | |
| تو خداوند پرستی، نسزد هرگز | کار بتخانه گزینی و شوی بتگر | |
| از تن خویش بسائی، چو شوی سوهان | دامن خویش بسوزی، چو شوی اخگر | |
| تو بدین بی پری و خردی اگر روزی | بپری، بگذری از مهر و مه انور | |
| ز تو حیف ای گل شاداب که روئیدی | با چنین پرتو رخسار به خار اندر | |
| تو چنان بیخودی از خود که نمیدانی | که ترا میبرد این کشتی بی لنگر | |
| جهد کن تا خرد و فکرت ورائی هست | آنچه دادند بگیرند ز ما یکسر | |
| نفس بدخواه ز کس روی نمیتابد | گر تو زان روی بتابی چه ازین بهتر | |
| زندگی پر خطر و کار تو سرمستی | اهرمن گرسنه و باغ تو بار آور | |
| عاقبت زار بسوزاندت این آتش | آخر کار کند گمرهت این رهبر | |
| سیب را غیر خورد، بهر تو ماند سنگ | نفع را غیر برد، بهر تو ماند ضر | |
| تو اگر شعبده از معجزه بشناسی | نکند شعبده این ساحر جادوگر | |
| زخم خنجر نزند هیچگهی سوزن | کار سوزن نکند هیچگهی خنجر | |
| دامن روح ز کردار بد آلودی | جامه را گاه زدی مشک و گهی عنبر | |
| اندر آندل که خدا حاکم و سلطان شد | دیگر آندل نشود جای کس دیگر | |
| روح زد خیمه‌ی دانش، نه تن خاکی | خضر شد زنده‌ی جاوید، نه اسکندر | |
| ز ادب پرس، مپرس از نسب و ثروت | ز هنر گوی، مگوی از پدر و مادر |