| سپهر رفعت و کوه وقار و بحر سخا | علاء دین که سپهریست از سنا و علا | |
| خلاصهی همه اولاد خاندان نظام | خلاصهی به حقیقت خلاصهی به سزا | |
| نظام داد مقامات ملک را به سخن | چنانکه کار مقیمان خاک را به سخا | |
| خدایگان وزیران که در مراتب قدر | برش سپهر بود چون بر سپهر سها | |
| شکسته طاعت او قامت صبی و مسن | ببسته قدرت او گردن صباح و مسا | |
| سخن ز سر قدر برکشد به جذب ضمیر | درو نه رنگ صواب آمده نه بوی خطا | |
| ز باد صولت او خاک خواهد استعفا | ز تف هیبت او آب گیرد استسقا | |
| نهد رضا و خلافش اساس کون و فساد | دهد عتاب و نوازش نشان خوف و رجا | |
| اگر نه واسطهی عقد عالم او بودی | چه بود فایده در عقد آدم و حوا | |
| زه ای رکاب ثبات ترا درنگ زمین | زه ای عنان سخای ترا شتاب صبا | |
| به درگه تو فلک را گذر به پای ادب | به جانب تو قضا را نظر به عین رضا | |
| به زیر سایهی عدل تو فتنها پنهان | به پیش دیدهی وهم تو رازها پیدا | |
| نواهی تو ببندد همی گذار قدر | اوامر تو بتابد همی عنان قضا | |
| تو اصل دادن و دادی چو حرف اصل کلام | تو اصل دانش و دینی چو صوت اصل صدا | |
| ز رشک طبع تو دارد مزاج دریا تب | گمان مبر که ز موج است لرزه بر دریا | |
| صدف که دم نزند دانی از چه خاصیت است | ز شرم نطق تو وز رشک للی لالا | |
| ز نور رای تو روشن شده است رای سپهر | وگرنه کی رودی آفتاب جز به عصا | |
| تو آن کسی که ز باران فتح باب کفت | مزاج سنگ شود مستعد نشو و نما | |
| تویی که گر سخطت ابر ژاله بار شود | اجل برون نتواند شدن ز موج فنا | |
| به صد قران بنزاید یکی نتیجه چو تو | ز امتزاج چهار امهات و هفت آبا | |
| به سعد و نحس فلک زان رضا دهند که او | به خدمت تو کمر بسته دارد از جوزا | |
| تبارکالله از آن آبسیر آتشفعل | که با رکاب تو خاکست و با عنانت هوا | |
| به شکل آب رود چون فرو شود به نشیب | به سیر باد رود چون برآید از بالا | |
| زمردین سمش اندر وغا به قوت جذب | ز دیده مهرهی افعی برون کشد ز قفا | |
| مگر به سایهی او برنشاندش تقدیر | وگرنه کی به غبارش رسد سوار ذکا | |
| به دخل و خرج عیاری که نعلش انگیزد | کند ز صحرا کوه و کند ز که صحرا | |
| زمانه سیری کامروزش ار برانگیزی | به عالمی بردت کاندرو بود فردا | |
| بزرگوارا من بنده گرچه مدتهاست | که بازماندم از اقبال خدمت تو جدا | |
| جدا نبود زمانی زبان من ز ثنات | چه باخواص و عوام و چه در خلا و ملا | |
| به نعت هرکه سخن راندهام فزون آمد | همم مدیح ز اندازه هم طمع ز عطا | |
| مگر به مدح تو کز غایت کمال و بهات | چنانک خواست دلم خاطرم نکرد وفا | |
| سخن ببست مرا اندرین قصیده ز عجز | همی چه گویم بس نیست این قصیده گوا | |
| اگر به مدح و ثنا هرکسی ستوده شود | تو آن کسی که ستوده به تست مدح و ثنا | |
| به ناسزا چه برم بیش ازین مدایح خویش | سزای مدح تویی وتراست مدح سزا | |
| به شبه و شکل تو گر دیگران برون آیند | زمانه نیک شناسد زمرد از مینا | |
| خدای داند کز خجلت تو با دل ریش | که تا به مقطع شعر آمدستم از مبدا | |
| همی چه گفتم گفتم که زیره و کرمان | همی چه گفتم گفتم که بصره و خرما | |
| همیشه تا که بود در بقای عالم کون | امید عاقبت اندر حساب بیم و بلا | |
| حساب عمر تو در عافیت چنان بادا | که چون ابد ز کمیت برون شود احصا | |
| به هرچه گویی قول تو بر زمانه روان | به هرچه خواهی حکم تو بر ستاره روا | |
| بر استقامت حال تو بر بسیط زمین | بر آسمان کف کف الخضیب کرده دعا |