| سپهر رفعت و کوه وقار و بحر سخا | علاء دین که سپهریست از سنا و علا | |
| خلاصه‌ی همه اولاد خاندان نظام | خلاصه‌ی به حقیقت خلاصه‌ی به سزا | |
| نظام داد مقامات ملک را به سخن | چنانکه کار مقیمان خاک را به سخا | |
| خدایگان وزیران که در مراتب قدر | برش سپهر بود چون بر سپهر سها | |
| شکسته طاعت او قامت صبی و مسن | ببسته قدرت او گردن صباح و مسا | |
| سخن ز سر قدر برکشد به جذب ضمیر | درو نه رنگ صواب آمده نه بوی خطا | |
| ز باد صولت او خاک خواهد استعفا | ز تف هیبت او آب گیرد استسقا | |
| نهد رضا و خلافش اساس کون و فساد | دهد عتاب و نوازش نشان خوف و رجا | |
| اگر نه واسطه‌ی عقد عالم او بودی | چه بود فایده در عقد آدم و حوا | |
| زه ای رکاب ثبات ترا درنگ زمین | زه ای عنان سخای ترا شتاب صبا | |
| به درگه تو فلک را گذر به پای ادب | به جانب تو قضا را نظر به عین رضا | |
| به زیر سایه‌ی عدل تو فتنها پنهان | به پیش دیده‌ی وهم تو رازها پیدا | |
| نواهی تو ببندد همی گذار قدر | اوامر تو بتابد همی عنان قضا | |
| تو اصل دادن و دادی چو حرف اصل کلام | تو اصل دانش و دینی چو صوت اصل صدا | |
| ز رشک طبع تو دارد مزاج دریا تب | گمان مبر که ز موج است لرزه بر دریا | |
| صدف که دم نزند دانی از چه خاصیت است | ز شرم نطق تو وز رشک للی لالا | |
| ز نور رای تو روشن شده است رای سپهر | وگرنه کی رودی آفتاب جز به عصا | |
| تو آن کسی که ز باران فتح باب کفت | مزاج سنگ شود مستعد نشو و نما | |
| تویی که گر سخطت ابر ژاله بار شود | اجل برون نتواند شدن ز موج فنا | |
| به صد قران بنزاید یکی نتیجه چو تو | ز امتزاج چهار امهات و هفت آبا |