| باز این چه جوانی و جمالست جهان را | وین حال که نو گشت زمین را و زمان را | |
| مقدار شب از روز فزون بود بدل شد | ناقص همه این را شد و زاید همه آن را | |
| هم جمره برآورد فرو برده نفس را | هم فاخته بگشاد فروبسته زبان را | |
| در باغ چمن ضامن گل گشت ز بلبل | آن روز که آوازه فکندند خزان را | |
| اکنون چمن باغ گرفتست تقاضا | آری بدل خصم بگیرند ضمان را | |
| بلبل ز نوا هیچ همی کم نزند دم | زان حال همی کم نشود سرو نوان را | |
| آهو به سر سبزه مگر نافه بینداخت | کز خاک چمن آب بشد عنبر و بان را | |
| گر خام نبسته است صبا رنگ ریاحین | از گرد چرا رنگ دهد آب روان را | |
| خوش خوش ز نظر گشت نهان، راز دل ابر | تا خاک همی عرضه دهد راز نهان را | |
| همچون ثمر بید کند نام و نشان گم | در سایهی او روز کنون نام و نشان را | |
| بادام دو مغزست که از خنجر الماس | ناداده لبش بوسه سراپای فسان را | |
| ژاله سپر برف ببرد از کتف کوه | چون رستم نیسان به خم آورد کمان را | |
| که بیضهی کافور زیان کرد و گهر سود | بینی که چه سودست مرین مایه زیان را | |
| از غایت تری که هواراست عجب نیست | گر خاصیت ابر دهد طبع دخان را | |
| گر نایژهی ابر نشد پاک بریده | چون هیچ عنان باز نپیچد سیلان را | |
| ور ابر نه در دایگی طفل شکوفه است | یازان سوی ابر از چه گشادست دهان را | |
| ور لالهی نورسته نه افروخته شمعیست | روشن ز چه دارد همه اطراف مکان را | |
| نی رمح بهارست که در معرکه کردست | از خون دل دشمن شه لعل سنان را | |
| پیروز شه عادل منصور معظم | کز عدل بنا کرد دگرباره جهان را | |
| آن شاه سبک حمله که در کفهی جودش | بیوزن کند رغبت او حمل گران را | |
| شاهی که چو کردند قران بیلک و دستش | البته کمان خم ندهد حکم قران را | |
| تیغش به فلک باز دهد طالع بد را | حکمش به عمل باز برد عامل جان را | |
| گر باره کشد راعی حزمش نبود راه | جز خارج او نیز نزول حدثان را | |
| ور پره زند لشکر عزمش نبود تک | جز داخل او نیز ردیف سرطان را | |
| گر ثور چو عقرب نشدی ناقص و بیچشم | در قبضهی شمشیر نشاندی دبران را | |
| ای ملکستانی که بجز ملکسپاری | با تو ندهد فایده یک ملکستان را | |
| در نسبت شاهی تو همچون شه شطرنج | نامست و دگر هیچ نه بهمان و فلان را | |
| تو قرص سپهری و بخواند به همین نام | خباز گه جلوهگری هیت نان را | |
| جز عرصهی بزم گهرآگین تو گردون | هم خوشه کجا یافت ره کاهکشان را | |
| جز تشنگی خنجر خونخوار تو گیتی | هم کاسه کجا دید فنای عطشان را | |
| آن را که تب لرزهی حرب تو بگیرد | عیسی نتند بر تن او تار توان را | |
| گر ابر سر تیغ تو بر کوه ببارد | آبستنی نار دهد مادر کان را | |
| در خون دل لعل که فاسد نشود هیچ | قهر تو گرهوار ببندد خفقان را | |
| از ناصیهی کاهربا گرچه طبیعیست | سعی تو فرو شوید رنگ یرقان را | |
| در بیشه گوزن از پی داغ تو کند پاک | هم سال نخست از نقط بیهدهران را | |
| در گاز به امید قبول تو کند خوش | آهن الم پتک و خراشیدن سان را | |
| انصاف تو مصریست که در رستهی او دیو | نظم از جهت محتسبی داد دکان را | |
| عدل تو چنان کرد که از گرگ امینتر | در حفظ رمه یار دگر نیست شبان را | |
| جاه تو جهانیست که سکان سوادش | در اصل لغت نام ندانند کران را | |
| بر عالم جاه تو کرا روی گذر ماند | چون مهر فروشد چه یقین را چه گمان را | |
| روزی که چون آتش همه در آهن و پولاد | بر باد نشینند هزبران جولان را | |
| از فتنه در این سوی فلک جای نبینند | پیکارپرستان نه امل را نه امان را | |
| وز زلزلهی حمله چنان خاک بجنبد | کز هم نشناسند نگون را و سنان را | |
| وز عکس سنان و سلب لعل طراده | میدان هوا طعنه زند لالهستان را | |
| سر جفت کند افعی قربان و چو آن دید | پر باز کند کرکس ترکش طیران را | |
| گاهی ز فغان نعره کند راه هوا گم | گه نعره به لب درشکند پای فغان را | |
| چشم زره اندر دل گردان بشمارد | بیواسطهی دیدن شریان ضربان را | |
| در هیچ رکابی نکند پای کس آرام | آن لحظه که دستت حرکت داد عنان را | |
| بر سمت غباری که ز جولان تو خیزد | چون باد خورد شیر علم شیر ژیان را | |
| هر لحظه شود رمح تو در دست تو سلکی | از بس که بچیند چه شجاع و چه جبان را | |
| شمشیر تو خوانی نهد از بهر دد و دام | کز کاسهی سر کاسه بود سفره و خوان را | |
| قارون کند اندر دو نفس تیغ جهادت | یک طایفه میراث خور و مرثیهخوان را | |
| تو در کنف حفظ خدایی و جهانی | طعمه شدگان حوصلهی هول و هوان را | |
| تا بار دگر باز جوان گردد هر سال | گیتی و به تدریج کند پیر جوان را | |
| گیتی همه در دامن این ملک جوان باد | تا حصر کند دامن هر چیز میان را | |
| باقی به دوامی که در آحاد سنینش | ساعات شمارند الوف دوران را | |
| قایم به وزیری که ز آثار وجودش | مقصود عیان گشت وجود حیوان را | |
| صدری که بجز فتوی مفتی نفاذش | در ملک معین نکند آیت و شان را | |
| در حال رضا روح فزاینده بدن را | در وقت سخط پای گشاینده روان را | |
| آن خواجه که بس دیر نه تدبیر صوابش | در بندگی شاه کشد قیصر و خان را | |
| دستور جلالالدین کز درگه عالیش | انصاف رسانند مر انصافرسان را | |
| آنجا که زبان قلمش در سخن آید | بر معجزه تفضیل بود سحر بیان را | |
| وآنجا که محیط کف او ابر برانگیخت | بر ابر کشد حاصل باران بنان را | |
| از سیرت و سان رشک ملوک و ملک آمد | حاصل نتوان کرد چنین سیرت و سان را | |
| از مرتبهدانیست در آن مرتبه آری | یزدان ندهد مرتبه جز مرتبهدان را | |
| تا هیچ گمان کم نکند روز یقین را | تا هیچ خبر خم ندهد پشت عیان را | |
| آن پایگه و تخت کیانی و شهی باد | وان هر دو دو مقصد شده شاهان و کیان را | |
| شه ناگزرانست چو جان در بدن ملک | یارب تو نگهدار مر این ناگزران را |