| ای داده به دست هجر ما را | خود رسم چنین بود شما را | |
| بر گوش نهادهای سر زلف | وز گوشهی دل نهاده ما را | |
| تا کی ز دروغ راست مانند | زین درد امید کی دوا را | |
| هر لحظه کجی نهی دگرگون | کس درندهد تن این دغا را | |
| بردی دل و عشوه دادی ای جان | پاداش جفا بود وفا را | |
| ما عافیتی گرفته بودیم | دادی تو به ما نشان بلا را | |
| آن روز که گنج حسن کردی | این کنج وثاق بینوا را | |
| گفتم که کنون ز درگه دل | امید عیان کند وفا را | |
| یکدم دو سخن به هم بگوییم | زان کام دلی بود هوا را | |
| در حجرهی وصل نانشسته | هجر آمد و در بزد قضا را | |
| جان گفت که کیست گفت بگشای | بیگانه مدار آشنا را | |
| گستاخ برآمد و درآمد | تهدیدکنان جدا جدا را | |
| با وصل به خشم گفت آری | گر من نکشم تو ناسزا را | |
| ناری تو به دامن وفا دست | اندر زده آستین جفا را | |
| خواهی که خبر کنم هماکنون | زین حال کسان پادشا را | |
| شهزاده عماد دین که تیغش | صد باره پذیره شد وغا را | |
| احمد که ز محمدت نشانیست | هم نامی ذات مصطفا را | |
| آن کو چو به حرب تاخت بیند | بر دلدل تند مرتضی را | |
| گرد سپهش به حکم رد کرد | از حجرهی دیده توتیا را | |
| خاک قدمش به فخر بنشاند | در گوشهی گوش کیمیا را | |
| ای کرده خجل نسیم خلقت | در ساحت بوستان صبا را | |
| طبع تو که ابر ازو کشد در | یک تعبیه کرده صد سخا را | |
| دست تو که کوه او برد کان | صد گنج نهاده یک عطا را | |
| در بزم امل ز بخشش تو | محروم ندیده جز ریا را | |
| در رزم اجل ز کوشش تو | زنهار نخواست جز وبا را | |
| در عالم معدلت صبا یافت | از عدل تو معتدل هوا را | |
| از غیرت رایتت فلک دید | در خط شده خط استوا را | |
| روزی که فتد خس کدورت | در دیده هوای با صفا را | |
| در گرد ز مرد باز دارد | چون ظلمت چشمهی ضیا را | |
| از رمح چو مار کرده پیچان | چون کرده به دیده اژدها را | |
| از لعل حجاب سازد الماس | رخسارهی همچو کهربا را | |
| گه حسرت سر بود کله را | گه فرقت تن بود قبا را | |
| در دیدهی فتح جای سازد | از کوری دشمنان لوا را | |
| پیش تو زمین اگر نبوسد | منکر المی رسد فنا را | |
| عکس سپر سهیل شکلت | از پای درآورد سها را | |
| تا روی به خطهی خراسان | آوردی و مانده مر ختا را | |
| اینجا ز صواب رای عالیت | یک شغل نمیرود خطا را | |
| چون نیک نظر کنم نزیبد | چون نام تو زیوری ثنا را | |
| از کعبه چو بگذری نباشد | چون سدهت قبلهی دعا را | |
| از تیغ تو ای بقای دولت | ناموس تبه شود قضا را | |
| آراسته نظم من عروسیست | شایسته کنار کبریا را | |
| آخر ز برای او نگهدار | این پر هنر نکو ادا را | |
| یک دم منه از کنار فکرت | این خوب نهاد خوش لقا را | |
| تا هیچ سبب بود ز ایمان | در دیدهی مردمی حیا را | |
| آن معجزه بادت از بزرگی | در جاه که بود انبیا را |