| روایح کرمت با ستیزه‌رویی طبع | خواص نیشکر آرد مزاح کسنی را | |
| حرارت سخطت با گران رکابی سنگ | ذبول کاه دهد کوههای فربی را | |
| دو مفتی‌اند که فتوی امر و نهی دهند | قضا و رای تو ملک ملک تعالی را | |
| بهر چه مفتی رایت قلم به دست گرفت | قضا چو آب نویسد جواب فتوی را | |
| تبارک‌الله معیار رای عالی تو | چو واجبست مقادیر امر شوری را | |
| هر آن مثال که توقیع تو بر آن نبود | زمانه طی نکند جز برای حنی را | |
| ز غایت کرم اندر کلام تو نی نیست | در اعتقاد تو ضد است نون مگر یی را | |
| به هیچ لفظ تو نون هم به یی نپیوندد | وجود نیست مگر در ضمیر تو نی را | |
| به بارگاه تو دایم به یک شکم زاید | زمانه صوت سال و صدای آری را | |
| وجود بی‌کف تو ننگ عیش بود چنان | که امن و سلوت می‌خواند من و سلوی را | |
| وجود جود تو رایج فتاد اگرنه وجود | به نیمه باز قضا می‌فروخت اجری را | |
| زهی روایح جودت ز راه استعداد | امید شرکت احیا فکنده موتی را | |
| چو روز جلوه‌ی انشاد راوی شعرم | به بارگاه درآرد عروس انشی را | |
| به رقص درکشد اندر هوای بارگهت | هوای مدح تو جان جریر و اعشی را | |
| اگرچه طایفه‌ای در حریم کعبه‌ی ملک | ورای پایه‌ی خود ساختند ماوی را | |
| به پنج روز ترقی به سقف او بردند | چو لات و عزی اطراف تاج و مدری را | |
| شکوه مصطفویت آخر از طریق نفاذ | ز طاقهاش درافکند لات و عزی را | |
| طریق خدمت اگر نسپرند باکی نیست | زمانه نیک شناسد طریق اولی را | |
| ز چرخ چشمه‌ی تیغ تو داشتن پر آب | ز خصم نایژه‌ی حلق بهر مجری را | |
| ز باس کلک تو شمشیر فتنه باد چنان | که تیغ بید نماید به چشم خنثی را |