| چشم را به ز حقیقت نبود پرتو | روح را به ز فضیلت نبود زیور | |
| سخن از علم سماوات چه میرانی | ایکه نشناخته‌ای باختر از خاور | |
| هر که آزار روا داشت، شد آزرده | هر که چه کند در افتاد بچاه اندر | |
| گر نخواهی که رسد بر دلت آزاری | بر دل خلق مزن بی سببی نشتر | |
| مطلب روزی ننهاده که با کوشش | نخوری قسمت کس، گر شوی اسکندر | |
| بهر گلزار در آتش مفکن خود را | که گلستان نشود بر همه کس آذر | |
| از نکو خصلتی و بد گهری زینسان | نخل پر میوه وناچیز بود عرعر | |
| تو هم ای شاخ، بری آر که خوشتر شد | ز دو صد سرو، یکی شاخک بار آور | |
| چه شدی بسته‌ی این محبس بی روزن | چه شدی ساکن این کنگره‌ی بی در | |
| سر خود گیر و از این دام گریزان شو | دل خود جوی و ازین مرحله بیرون بر | |
| نسزد تشنه همی عمر بسر بردن | بامیدی که نمک زار شود کوثر | |
| طلب ملک سلیمان مکن از دیوان | که چو طفلت بفریبند به انگشتر | |
| زنگ خودبینی از آئینه‌ی دل بزدا | گر آلودگی از چهره‌ی جان بستر | |
| ایکه پوئی ره امید شب تیره | باش چون رهروی، آگاه ز جوی و جر | |
| چو رود غیبت و هنگام حضور آید | تو چه داری که توان برد بدان محضر | |
| سود و سرمایه بیک بار تبه کردی | نشدی باز هم آگاه ز نفع و ضر | |
| چو تو خود صاعقه‌ی خرمن خود گشتی | چه همی نالی ازین توده‌ی خاکستر | |
| نبرد هیچ بغیر از سیهی با خود | هر که زانکشت فروشان طلبد عنبر | |
| بید خرما و تبر خون ندهد میوه | دیو طه و تبارک نکند از بر | |
| خواجه آنست که آزاده بود، پروین | بانو آنست که باشد هنرش زیور |