| دوستا گر دوستی گر دشمنی | جان شیرین و جهان روشنی | |
| در سر کار تو کردم دین و دل | انده جانست وان در میزنی | |
| برنیارم سر گرم در سرزنش | ساعتی صد بار در پای افکنی | |
| تا همی دانی که در کار توام | رغم را پیوسته در خون منی | |
| چند گویی خونت اندر گردنت | بس به سر بیرون مشو گر کردنی | |
| با منت چندین چه باید کارزار | چون مصاف من ببوسی بشکنی | |
| چون فلک با انوری توسن نگشت | مردمی کن درگذر زین توسنی |