| گر جان و دل به دست غم تو ندادمی | پای نشاط بر سر گردون نهادمی | |
| گر بیم زلف پر خم تو نیستی مرا | این کارهای بسته‌ی خود برگشادمی | |
| ور بر سرم نبشته نبودی قضای تو | شهری پر از بتان به تو چون اوفتادمی | |
| واکنون چه اوفتاد دل اندر بلای تو | ای کاش ساعتی به جمال تو شادمی | |
| گر بی‌تو خواست بود مرا عمر کاجکی | هرگز نبودمی و ز مادر نزادمی |