| همچون سر زلف خود شکستی | آن عهد که با رهی ببستی | |
| بد عهد نخوانمت نگارا | هرچند که عهد من شکستی | |
| کس سیرت و خوی تو نداند | من دانم و دل چنان که هستی | |
| از شاخ وفا گلم ندادی | وز خار جفا دلم بخستی | |
| از هجر تو در خمارم امروز | نایافتهای ز وصل هستی | |
| با این همه میل من سوی تو | چون رفتن سیل سوی پستی | |
| از جان من ای عزیز چون جان | کوتاه کن این درازدستی |