| ز اسرار حقیقت مپرس کاین راز | بالاتر از اندیشه و گمانست | |
| ای چشمه‌ی کوچک بچشم فکرت | بحریست که بی کنه و بی کرانست | |
| اینجا نرسد کشتی بساحل | گر زانکه هزارانش بادبانست | |
| بر پر که نگردد بلند پرواز | مرغیکه درین پست خاکدانست | |
| گرگ فلک آهوی وقت را خورد | در مطبخ ما مشتی استخوانست | |
| اندیشه کن از باز، ای کبوتر | هر چند تو را عرصه آسمانست | |
| جز گرد نکوئی مگرد هرگز | نیکی است که پاینده در جهانست | |
| گر عمر گذاری به نیکنامی | آنگاه تو را عمر جاودانست | |
| در ملک سلیمان چرا شب و روز | دیوت بسر سفره میهمانست | |
| پیوند کسی جوی کاشنائی است | اندوه کسی خور که مهربانست | |
| مگذار که میرد ز ناشتائی | جان را هنر و علم همچو نانست | |
| فضل است چراغی که دلفروزست | علم است بهاری که بی خزانست | |
| چوگان زن، تا بدستت افتد | این گوی سعادت که در میانست | |
| چون چیره بدین چار دیو گردد | آنکس که چنین بیدل و جبانست | |
| گر پنبه شوی، آتشت زمین است | ور مرغ شوی، روبهت زمانست | |
| بس تیرزنان را نشانه کردست | این تیر که در چله‌ی کمانست | |
| در لقمه‌ی هر کس نهفته سنگی | بر خوان قضا آنکه میزبانست | |
| یکرنگی ناپایدار گردون | کم عمرتر از صرصر و دخانست | |
| فرصت چو یکی قلعه‌ایست ستوار | عقل تو بر این قلعه مرزبانست | |
| کالا مخر از اهرمن ازیراک | هر چند که ارزان بود گرانست |