| کس نداند کز غمت چون سوختم | خویشتن در چه بلا اندوختم | |
| دیدنی دیدم از آن رخسار تو | جان بدان یک دیدنت بفروختم | |
| برکشیدم جامهی شادی ز تن | وز بلا دلقی کنون نو دوختم | |
| هرچه دانش بود گم کردم همه | در فراقت زرگری آموختم | |
| زر براندودم برین رخسار سیم | آتش اندر کورهی دل سوختم |