| ای شده از رخ تو تاب قمر | وی شده از لب تو آب شکر | |
| از رخ و زلف خویش در عالم | فتنهای در فکندی ای دلبر | |
| چهره پنهان مکن که در خوبی | چون تو صاحب جمال نیست دگر | |
| عاشقان ترا بدین اومید | تا ببینندت ای پری پیکر | |
| در هوای تو ماندهاند به درد | چهره پر خون و سینه پر اخگر | |
| نیست چون انوری یکی عاشق | با لب خشک و با دو دیدهی تر |