| آنرا که غمت ز در درآید | مقصود دو عالمش برآید | |
| در پای تو هرکه کشته گردد | از کل زمانه بر سر آید | |
| با رنج تو راحت دو عالم | در چشم همی محقر آید | |
| خود گر سخن از وصال گویی | کان کیست که در برابر آید | |
| کس نیست که بر بساط عشقت | از صف نعال برتر آید | |
| ماییم و سری و اندکی زر | تا عشق ترا چه درخور آید | |
| پس با همه دل بگفته کای مرد | هرچه آید بر سر و زر آید | |
| گر در همه عمر گویم ای وصل | هجرانت ز بام و در درآید | |
| زان تا ز تو برنیایدم کام | کار دو جهان به هم برآید | |
| تسلیم کن انوری که این نقش | هربار به شکل دیگر آید |