| آنچه بر من در غم آن نامسلمان میرود | بالله ار با موئمن اندر کافرستان میرود | |
| دل به دلال غمش دادم به دستم باز داد | گفت نقدی ده که این با خاک یکسان میرود | |
| آنچنان بیمعنیی کارم به جان آورد و رفت | این سخن در یار بیمعنی نه در جان میرود | |
| گفتم از بیآبی چشم زمانهست این مگر | پیشت آب من کنون تیره به دستان میرود | |
| دل کدامی سگ بود جایی که صد جان عزیز | در رکاب کمترین شاگرد سگبان میرود | |
| در تماشاگاه زلفش از پی ترتیب حسن | باد با فرمان روایی هم به فرمان میرود | |
| باد باری زلف او را چون به فرمان شد چنین | دیو زلفش گرنه با مهر سلیمان میرود | |
| عید بودست آنچه در کشمیر میرفتست ازو | کار این دارد که اکنون در خراسان میرود | |
| در میان آتش دل گرچه هر شب تا به روز | جانم از یاد لبش در آب حیوان میرود | |
| هر زمان گوید چه خارج میرود اکنون ز من | دم نمییارم زدن ورنه فراوان میرود | |
| آب لطف از جانب او میرود با انوری | بلکه از انصاف و عدل و داد سلطان میرود | |
| خسرو آفاق ذوالقرنین ثانی سنجر آنک | قیصرش در تحت فرمان همچو خاقان میرود |