| ای دل عبث مخور غم دنیا را | فکرت مکن نیامده فردا را | |
| کنج قفس چو نیک بیندیشی | چون گلشن است مرغ شکیبا را | |
| بشکاف خاک را و ببین آنگه | بی مهری زمانه‌ی رسوا را | |
| این دشت، خوابگاه شهیدانست | فرصت شمار وقت تماشا را | |
| از عمر رفته نیز شماری کن | مشمار جدی و عقرب و جوزا را | |
| دور است کاروان سحر زینجا | شمعی بباید این شب یلدا را | |
| در پرده صد هزار سیه کاریست | این تند سیر گنبد خضرا را | |
| پیوند او مجوی که گم کرد است | نوشیروان و هرمز و دارا را | |
| این جویبار خرد که می‌بینی | از جای کنده صخره‌ی صما را | |
| آرامشی ببخش توانی گر | این دردمند خاطر شیدا را | |
| افسون فسای افعی شهوت را | افسار بند مرکب سودا را | |
| پیوند بایدت زدن ای عارف | در باغ دهر حنظل و خرما را | |
| زاتش بغیر آب فرو ننشاند | سوز و گداز و تندی و گرما را | |
| پنهان هرگز می‌نتوان کردن | از چشم عقل قصه‌ی پیدا را | |
| دیدار تیره‌روزی نابینا | عبرت بس است مردم بینا را | |
| ای دوست، تا که دسترسی داری | حاجت بر آر اهل تمنا را | |
| زیراک جستن دل مسکینان | شایان سعادتی است توانا را | |
| از بس بخفتی، این تن آلوده | آلود این روان مصفا را | |
| از رفعت از چه با تو سخن گویند | نشناختی تو پستی و بالا را | |
| مریم بسی بنام بود لکن | رتبت یکی است مریم عذرا را |