| چون کسی نیست که از عشق تو فریاد رسد | چه کنم صبر کنم گر ز تو بیداد رسد | |
| گر وصال تو به ما مینرسد ما و خیال | آرزو گر به گدایان نرسد یاد رسد | |
| چه رسیدست به لاله ز رخت جز حسرت | حسرت آنست که بر سوسن آزاد رسد | |
| خاک درگاه ترا سرمهی خود خواهم کرد | آری از خاک درت این قدرم باد رسد | |
| از تو هر روز غمی میطلبم از پی آنک | سیری دینه به امروز چه فریاد رسد |