| هرکه چون من به کفرش ایمانست | از همه خلق او مسلمانست | |
| روی ایمان ندیدهای به خدا | گر به ایمان خویشت ایمانست | |
| ای پسر مذهب قلندر گیر | که درو دین و کفر یکسانست | |
| خویشتن بر طریق ایشان بند | که طریقت طریق ایشانست | |
| دست ازین توبه و صلاح بدار | کاندرین راه کافری آنست | |
| راه تسلیم رو که عالم حکم | دام مرغان و مرغ بریانست | |
| ملک تسلیم چون مسلم گشت | بهتر از ملک سلیمانست | |
| مردم صومعه مسلمان نیست | گر همه بوذرست و سلمانست | |
| ساقیا در ده آن میی که ازو | آفت عقل و راحت جانست | |
| حاکی رنگ روی معشوقست | راوی بوی زلف جانانست | |
| مجلس از بوی او سمنزارست | خانه با رنگ او گلستانست | |
| از لطافت هوای رنگینست | وز صفا آفتاب تابانست | |
| در قدح همچو عقل و جان در تن | آشکارست اگرچه پنهانست | |
| توبهی خویش و آن من بشکن | کین نه توبه است زور و بهتانست | |
| یک زمانم ز خویشتن برهان | کز وجودم ز خود پشیمانست | |
| چند گویی که می نخواهم خورد | که ز دشمن دلم هراسانست | |
| می خور و مست خسب و ایمن باش | مجلس خاص خاص سلطانست |