| ز عشق تو نهانم آشکارست | ز وصل تو نصیبم انتظارست | |
| ز باغ وصل تو گل کی توان چید | که آنجا گفتگوی از بهر خارست | |
| ولی در پای تو گشتم بدان بوی | که عهدت همچو عشقم پایدارست | |
| دلم رفت و ز تو کاری نیامد | مرا با این فضولی خود چه کارست | |
| چو گویم بوسهای گویی که فردا | کرا فردای گیتی در شمارست | |
| به بند روزگارم چند بندی | سخن خود بیشتر در روزگارست | |
| به عهدم دست میگیری ولیکن | که میگوید که پایت استوارست | |
| ترا با انوری زین گونه دستان | نه یکبار و دوبارست و سه بارست |