| معشوقه به رنگ روزگارست | با گردش روزگار یارست | |
| برگشت چو روزگار و آن نیز | نوعی ز جفای روزگارست | |
| بس بوالعجب و بهانهجویست | بس کینهکش و ستیزهکارست | |
| این محتشمیست با بزرگی | گر محتشم و بزرگوارست | |
| بوسی ندهد مگر به جانی | آری همه خمر با خمارست | |
| در باغ زمانه هیچ گل نیست | وان نیز که هست جفت خارست | |
| ای دل منه از میان برون پای | هر چند که یار بر کنارست | |
| امید مبر کز آنچه مردم | نومیدترست امیدوارست | |
| هر چند شمار کار فردا | کاریست که آن نه در شمارست | |
| بتوان دانست هر شب از عمر | آبستن صد هزار کارست |