| چه گویید پیران که با این پسر | چه نیکو بود کار کردن پدر؟ | |
| گزینانش گفتند کای شهریار | نیاید خود این هرگز اندر شمار | |
| پدر زنده و پور جویای گاه | ازین خامتر نیز کاری مخواه | |
| جهاندار گفتا که اینک پسر | که آهنگ دارد به جای پدر | |
| ولیکن من او را به چوبی زنم | که گیرند عبرت همه بر زنم | |
| ببندم چنانش سزاوار پس | ببندی که کس را نبستست کس | |
| پسر گفت کای شاه آزاده خوی | مرا مرگ تو کی کند آرزوی | |
| ندانم گناهی من ای شهریار | که کردستم اندر همه روزگار | |
| به جان تو ای شاه گر بد به دل | گمان برده‌ام پس سرم برگسل | |
| ولیکن تو شاهی و فرمان تراست | ترا ام من و بند و زندان تراست | |
| کنون بند فرما وگر خواه کش | مرا دل درست است و آهسته هش | |
| سر خسروان گفت بند آورید | مر او را ببندید و زین مگذرید | |
| به پیش آوریدند آهنگران | غل و بند و زنجیرهای گران | |
| در آن انجمن کس به خواهش زبان | نجنبید بر شهریار جهان | |
| ببستند او را سر و دست و پای | به پیش جهاندار گیهان خدای | |
| چنانش ببستند پای استوار | که هر کس همی دید بگریست زار | |
| چو کردند زنجیر بر گردنش | بفرمود بسته بدر بردنش | |
| بیارید گفتا یکی پیل نر | دونده پرنده چو مرغی به پر | |
| فراز آوریدند پیلی چو نیل | مر او را ببستند بر پشت پیل | |
| چو بردندش از پیش فرخ پدر | دو دیده پر از آب و رخساره تر |