| لیک از انجا که راست اندیش است | دستها را ز دستها پیشی است | |
| بین که تا نفگی ز بینش پیش | بینش خویش را به بینش خویش | |
| کانج ازین گرده‌هات نغز نمود | نیز ازین نغز تر تواند بود | |
| شاه را طیره کرد گفتارش | زعفران گشت رنگ گلنارش | |
| گفت کای در خور جفا بدی | این چه گستاخیست و بی خردی | |
| من که کارم همه نمونه بود | دیگری به ز من چگونه بود | |
| این سخن گفت و پی به کین افشرد | او فگندش زین و مرکب برد | |
| ماند بی خویشتن صنم تا دیر | تشنه و غرق آب و از جان سیر | |
| بس به صد خستگی ز جا برخاست | راه صحرا گرفت و می شد راست | |
| از کف پای خارهای چو تیر | می گذشتش چو سوزنی ز حریر | |
| پا که از برگ گل فکار شود | چون شود چون به زیر خار شود | |
| کس نه همراه و رهنماش مگر | سایه در زیر و آفتاب ز بر | |
| می‌نمود اندران پریشانی | گفته و کرده را پشیمانی | |
| قدری چو برین نمط بشتافت | گذر اندر سواد دیهی یافت | |
| آن دهی بود بر کرانه‌ی دشت | کادمی هیچ از آن طرف نگذشت | |
| آمد آن مه دران خرابه شتاب | همچو مهتاب کوفتد به خراب | |
| در شد اندر تریچ دهقانی | در سفال شکسته ریحانی | |
| بود دهقان جوانی آزاده | هم هنرمند و هم ملک زاده | |
| طرفه بر بط زنی گزیده سرود | دست چون ابر و برق بر سر رود | |
| باز دانسته پرده‌ها را راز | مضحک و مبکی و منوم ساز |