| با مدادان که این غزاله‌ی نور | مشک شب را نهفت در کافور | |
| شاه بهرام هم به عادت خویش | توسنان شکار جست به پیش | |
| اشقر خاص زیر ران آورد | لرزه در باد مهرگان آورد | |
| نازنین را به همرکیبی خویش | کرد همراه ناشکیبی خویش | |
| شاه بهرام و ترک بهرامی | کرده صیدش بصد دلارامی | |
| هر دو پویه زنان به راه شدند | صید جویان به صیدگاه شدند | |
| زین میان ناگه از کرانه‌ی دشت | آهوئی چند پیش شاه گذشت | |
| گفت با شه غزال شیر انداز | کاهو آمد به سوی شیر فراز | |
| هر یکی را ز تو چنان جویم | کانچنان افگنی که من گویم | |
| ناوکی زن بر آهوی ساده | که شود ماده نر نرش ماده | |
| شاه دریافت خورده دانی او | تاخت مرکب به هم عنانی او | |
| به خدنگی دو شاخ از آهوی نر | برد زانگونه کو نداشت خبر | |
| ضربه فرق او از انسان راند | که ازو تا به ماده فرق نماند | |
| کار نر چو به مادگی پرداخت | سوی ماده که نر کند در تاخت | |
| دو یک انداز را بهم پیوست | بس بر آهو روانه کرد ز شست | |
| هر دو در سر چنان نشاندش غرق | که دو شاخ پدید کرد ز فرق | |
| زان دو شرط هنر که در خورد کرد | کرد نر ماده ماده را نر کرد | |
| کرد چون خواهش صنم همه راست | از وی انصاف آن هنر درخواست | |
| پاسخش داد ماه نوش لبان | کی کمال تو عقده بند زبان | |
| این هنر قدت خداوندی | جادویی بود نی هنرمندی |