| هر کرا دید در خود پیشی | داد با شغل دولتش خویشی | |
| کاردارش نشد به روی زمین | جز خردمند و راستکار و امین | |
| عهده‌ی ملک چو بر ایشان بست | خود بفارغدلی به باده نشست | |
| عیش می کرد و کام دل می راند | باده می خورد و گنج می افشاند | |
| جستی از مطربان چابک دست | آنچه بی می توان شد از وی مست | |
| حاضر خدمتش غلامی چند | گشته همتاش در کمان و کمند | |
| خاص‌تر ز آن همه کنیزی بود | افتی در ته سپهر کبود | |
| بس که کردی بهر دلی آرام | به دلارا میش برآمده نام | |
| قامتی در خوشی چو عمر دراز | هوس انگیزتر ز عشق مجاز | |
| بر چو نارنج نو به شاخ درخت | سخت رسته ز صحبت دل سخت | |
| چو به دنبال چشم کرده نگاه | برده صد ره رونده را از راه | |
| نیم دزدیده خنده زیر لبش | کرده تعلیم دزدی عجبش | |
| سختی تلخ در لبی چو نبات | مرگ را داده چاشنی ز حیات | |
| گیسوی پیچ پیچش از سرناز | داده بر دست فتنه رشته دراز | |
| تنی از نازکی درونه فریب | پای تا سر همه لطافت و زیب | |
| در تماشاش روز و شب بهرام | همچو جمشید در نظاره‌ی جام | |
| ره سوی صیدگاه بی گاهش | آهوی شیر گیر همراهش | |
| داشت میلی تمام در نخچیر | گور صد شیر کنده بود به تیر | |
| رغبتش جز به صید گور نبود | با دگر وحشیانش زور نبود | |
| گور چندان فکندی از سر شور | که شدی پشته‌ها چون گنبد گور |