|
فرود آمدند از دو جانب دو شاه
|
|
کشیدند تا آسمان بارگاه
|
|
چو صبح از افق تیغ بیرون کشید
|
|
همه دامن چرخ در خون کشید
|
|
سکندر جهان گرد کشور گشای
|
|
به آرایش لشکر آورد رای
|
|
دگر سوی خاقان لشکر شکن
|
|
چو کوهی سر افراخت شد تیغ زن
|
|
هزاهز در آمد به هر دو سپاه
|
|
روا رو برآمد به خورشید و ماه
|
|
بیابان همه بیشه شیر گشت
|
|
جهانی پر از تیر و شمشیر گشت
|
|
ز لرز زمین زبر قلب روان
|
|
در اندام گاو آرد گشت استخوان
|
|
غبار زمین کله بر ماه بست
|
|
نفس را درون گلو راه بست
|
|
ز موج سلاح و ز گرد زمین
|
|
گلین آسمان شد زمین آهنین
|
|
به دریای آهن جهان گشت غرق
|
|
هوا پر ز میغ و زمین پر ز برق
|
|
وزان سوی خاقان شوریده مغز
|
|
جهان گشت پر سوس و برگ بید
|