| گفتی: دم اوست مرده رازیست، | آن زان ویست، زان تو چیست؟! | |
| گر زان قدح آری آب خوردم | بی گفت تو اعتراف کردم | |
| صد رحمت ایزدی بران مرد | کز کیسه‌ی خود بود جوان مرد | |
| زان کرده‌ام این نوای خوش ساز | تا گوش زمانه را کنم باز | |
| زنده‌ست به معنی اوستادم | ور نیست منش حیات دادم | |
| آن گنج فشان گنجه پرورد | بودست بدین متاع در خورد | |
| وانگه ز جهان فراغ جسته | وز شغل زمانه دست شسته | |
| باری نه به دل مگر همین بار | کاری نه دگر مگر همین کار | |
| گنجی و دلی ز محنت آزاد | آسودگی تمام بنیاد | |
| از هر ملکی و نیک نامی | اسباب معاش را نظامی | |
| مسکین من مستمند بی توش | از سوختگی، چو دیگ، در جوش | |
| شب تا سحر و ز صبح تا شام | در گوشه‌ی غم نگیرم آرام | |
| باشم ز برای نفس خود رای | پیش چو خودی، ستاده بر پای | |
| مزدی که دهند، منت داد | وان رنج که من برم، همه باد | |
| چون خر که علف کشد به زاری | ریزند جوش، ولی به خواری | |
| گر از پس هفته‌ای زمانی | یابم ز فراغ دل نشانی | |
| سهلست به فرصتی چنان تنگ، | کاونده چه زر برارد از سنگ؟ | |
| ممدوح خجسته را کنم یاد، | یا رغبت سینه را دهم داد؟ | |
| بخت این که سخن سبک عنانست | کان دل دل و گنج بر زبانست | |
| کلکم که سرش زبان غیب است | گنجینه گشای کان غیب است |