| هم خانه شویم موی در موی | هم خوابه بویم روی بر روی | |
| زین خواب دراز بی ملامت | سر بر نکنیم تا قیامت | |
| باید لحدی به تنگی آراست | تا هر دو جسد یکی شود راست | |
| نبود من خسته را درین شور | خلوت کده‌ای نکوتر از گور | |
| نی بینش دیده بان بافسوس | نی دیده کشی ز چشم جاسوس | |
| افتاده، دو یار داغ دیده | وز غم، به اجل فراغ دیده | |
| ای کامده‌ای به طعن مجنون، | مردت خوانم، گر آیی اکنون | |
| زین سان همه ره ترانه می‌زد | رقص خوش عاشقانه می‌زد | |
| آنرا که درونه زنده وش بود | زین زمزمه‌ی فراق خوش بود | |
| وانکس که نداشت لذت درد | در گریه‌ی زار خنده می‌کرد | |
| خلقی به گمان که مرد بی هوش | از بی خودی آمده است در جوش | |
| می‌رفت، بدان ترنم و تاب | تا خوابگه‌ی نگار خوش خواب | |
| چون شد که آنکه دور افلاک | در خاک نهد ودیعت خاک | |
| گریان، جگر زمین گشادند | وان کان نمک درو نهادند | |
| مجنون ز میان انجمن جست | وافتاد به دخمه‌ی لحد پست | |
| بگرفت عروس را در آغوش | رو داشت بر روی و دوش بر دوش | |
| دو اختر سعد را به پاکی | افتاد قران به برج خاکی | |
| خویشان صنم ز شرم آن کار | جستند به غیرت اندر ان غار | |
| تاساز کنند، خشم و خون ریز | برکشته زنند خنجر تیز | |
| چون دست به پنجه در زدندش | پی‌چاک غضب بسر زدندش |