| زان نکته که زد به جانش آذر | بگشاد جریده پیش مادر | |
| کای درد من انده‌ی نهانت | واندیشه‌ی من خراش جانت | |
| زین غم که برای من کشیدی، | آزرده شدی و رنج دیدی | |
| ناچار، چو خونم از تن تست | بار دل من به گردن تست | |
| رنجی که نهند بر نهادم | لابد تو کشی، که از تو زادم | |
| تیمار مرا که پی فشردی | زحمت ز قیاس بیش بردی | |
| وقتست کنون که خیزم از پیش | زایل کنم از تو زحمت خویش | |
| عذرت به کدام رای خواهم؟ | مزدت مگر از خدای خواهم | |
| چشمت پس ازین نمی‌مبیناد | بعد از غم من غمی مبیناد | |
| بردار ز بستر هلاکم | وز آب دو دیده شوی پاکم | |
| خون ریز به روی مشک بویم | تا غازه‌ی تر بود به رویم | |
| گل زن به جبین ز روی خویشم | کافور فشان و موی خویشم | |
| چون از پی مرقدم، نهانی | پوشی به لباس آن جهانی | |
| از دامن چاک یار دلسوز | یک پاره بیار و بر کفن دوز | |
| تا با خود از ان مصاحب پاک | پیوند وفا برم ته خاک | |
| چون نوبت آن شود که از تخت | لیلی به جنازه برنهد رخت | |
| کم کن قدری رقیب ما را | و آواز ده آن غریب ما را | |
| کاید چو شهان درین عروسی | لب ساز کند به فرق بوسی | |
| در جلوه‌ی من کند نظاره | وز سینه براورد حراره | |
| از رخ به زمین شود زر افشان | وز گریه‌ی تلخ شکر افشان |