| آمد چو خزان به غارت باغ | بنشست به جای بلبلان زاغ | |
| هر غنچه که جلوه‌کرد گستاخ | در ریختن آمد از سر شاخ | |
| ریزان گل و لاله، شست در شست | مالنده چنار، دست در دست | |
| گیسوی بنفشه خاک بوسان | چون زلف خمیده‌ی عروسان | |
| ناگه به چنین شکوفه ریزی | افتاد گلی به رستخیزی | |
| لیلی، که بهار عالمی بود | زو چشمه‌ی زندگی نمی بود | |
| آتش زده گشت نوبهارش | وز آب برفت چشمه سارش | |
| آن ریش کهن که در جگر داشت | جان برد، که سوی جان گذر داشت | |
| آن دل که شدش به عشق پامال | جان نیز روان شدش به دنبال | |
| آمیخت به سرو نوجوانش | بیماری چشم ناتوانش | |
| شعله ز تنش چنان برآمد | کش دود ز استخوان برامد | |
| پهلو به کنار بستر آورد | سر پوش اجل به سر در آورد | |
| گشتش تن گوهرین سفالین | وز بستر رنج، ساخت بالین | |
| گشتش خوی تب روان به تعجیل | هم وسمه زر و بشست و هم نیل | |
| گیسو ز شکنج ناز ماندش | نرگس ز کرشمه بازماندش | |
| شد تیره جمال صبح تابش | وافتاد به زردی آفتابش | |
| تب لرزه بسوخت روی چون باغ | تب خاله نهاد بر لبش داغ | |
| هم رنج تن و هم انده‌ی یار | یک جان بدو زخم گه گرفتار | |
| در تلوسه‌ی چنان جگر سوز | می‌دید عقوبتی دو سه روز | |
| چون شد گه‌ی آنکه مرغ دمساز | از بند قفص، شود به پرواز |