| سوزان غزلی ز قیس دلکش | می‌گفت چو شملهای آتش | |
| زان زمزمه‌ی جراحت انگیز | می‌زد به جگر زبانه‌ی تیز | |
| خوبان که نوای او شنیدند | در پرده‌ی جامه جان دریدند | |
| زان نغمه شدند دور از آرام | چون آهوی هند و اشتر شام | |
| معشوقه چو نام یار بشنید | وان ناله‌ی جان گذار بشنید | |
| شوریده ز جای خویش برخاست | سترادبش، ز پیش برخاست | |
| در پیش غزل سرای، شد زود، | رخساره به پشت پای او سوز | |
| گفت از سر گریه کای نکو خوی | بیگانه نمای آشنا روی | |
| دانم که بدین دم نژندی | داری اثری ز دردمندی | |
| زین نو غزلی که کردی آغاز | نو گشت مرا غم کهن باز | |
| زان غم زده کاین ترانه رانی، | ما را خبری ده، ار توانی | |
| کز دست دل ستم رسیده، | چونست میان آب دیده؟ | |
| منزل به کدام غار دارد؟ | بستر ز کدام خار دارد؟ | |
| با کیست زر و ز تیره رازش؟ | چون می‌گذرد شب درازش؟ | |
| دارد به دگر خیال میلی، | یا هم به خیال روی لیلی؟ | |
| بشنید چو آن سخن خردمند | بگشاد به آزمون دمی چند | |
| گفت: ای ز وفا سرشته جانت | قاصر ز حدیث دل زبانت | |
| آن یار که بهر اوست این گفت | دل ز انده‌ی او بباید رفت | |
| کز تو شده بود دور و مهجور | دور از تو ز خویش نیز شد دور | |
| دل را به تو داده بود، آزاد | جان نیز به بیدلی ترا داد! |