| با سبزه ز دوست راز گفتی | با سرو غم دراز گفتی | |
| شب چون سوی خانه باز گشتی | بازش غم دل دراز گشتی | |
| چون شمع ز غم فسرده می‌بود | شب سوخته روز مرده می‌بود | |
| روزی ز غم اندرون زبونی | تنگ آمد از انده درونی | |
| از کنج سرای آتش اندود | سرگشته برون شتافت چون دود | |
| خوبان که بدید هم نشینش | گشتند به همرهی قرینش | |
| گه، بر رخ یاسمین خمیدند | گه، در ته شاخ گل چمیدند | |
| هر سرخ گلی، شکوفه پرورد | لیلی، به میانه چون گل زرد | |
| هر غنچه، گشاده لب به خنده | لیلی، چو بنفشه سر فگنده | |
| هر لاله، به بوی، مشک گشته | لیلی، چو نهال خشک گشته | |
| هر کبک، روان به ناز مایل | لیلی، چو تذرو نیم‌بسمل | |
| لختی چو دران بساط گل روی | گشتند میان سبزه و جوی | |
| از گرمی آفتاب سوزان | در سایه شدند نیم روزان | |
| در انجمنی که رشک مه بود | یک سایه و آفتاب ده بود | |
| شخصی ز موافقان مجنون | صافی گهری چو در مکنون | |
| از سوز رفیق، سینه پر داغ | می‌گشت، به جلوه گاه آن باغ | |
| بشناخت که آن بتان کدامند | هر یک به چه نسبت و چه نامند | |
| در حلقه‌ی‌شان نمود میلی | شد در پی آزمون لیلی | |
| کان باده که کرد قیس را مست | در لیلی، ازان سرایتی هست؟ | |
| در گلشن آن بهار خندان | برداشت نوای دردمندان |