| ما هیچ کسان کوی یاریم | ما سوختگان خام کاریم | |
| چو گل ز خوشی به خنده کوشیم | هر چند لباس ژنده پوشیم | |
| با شیر و گوزن هم عنانیم | با زاغ و زغن هم آشیانیم | |
| گنجیست غم اندرون سینه | ما راست کلید آن خزینه | |
| ای آمده و گذشته ناگاه | بختم تو ز مانده دست کوتاه | |
| ناخوانده رسیدن این چه رازست | ناگفته گذشتن این چه ناز است | |
| جانم، ز فراق، بر لب آمد، | می آیی؟ و یا برون خرامد؟! | |
| جز نیم دمی نماند حالی | باز آی که خانه گشت خالی | |
| گر جور کنی و گر کنی ناز | اینک من و دل بهر دو دمساز | |
| تیغم زن و آستان مکن پاک | بگذار که بر درت شوم خاک | |
| دل رفت که با غمت براید | تا زین دو کدام بر سر آید | |
| گیرم خوش و شادمان توان زیست | هیهات که بی تو چون توان زیست | |
| تا نام تو بر زبان نیاید | در قالب مرده جان نیاید | |
| فریاد که جان ز غم زبون شد | وز رخنه‌ی دیده دل برون شد | |
| این تن، که خمیده بود بشکست | وان دل که نداشتم، شد از دست | |
| بر سوز دلم که رستخیزست | انگشت منه که شعله تیزست | |
| ای غنچه‌ی تنگ خوی، چونی؟ | وی دشمن دوست روی، چونی؟ | |
| چشم سیهت بناز چونست؟ | خوابت به شب دراز چونست؟ | |
| در خون که می‌شوی سبک خیز؟ | بر جان که غمزه می‌کنی تیز | |
| از دست که باده می‌ستانی؟ | در بزم که جرعه می‌فشانی؟ |