| مرغی که بماند از پریدن | راحت بودش گلو بریدن | |
| ای دوست که بی منی و با من | آتش زده یا تویی و یا من | |
| گر تو دل شاخ شاخ داری | باری قدمی فراخ داری | |
| با زاغ و زغن چنانکه دانی | شرح غم خویش می‌توانی | |
| بی‌چاره من حصار بسته | در زاویه‌ی عدم نشسته | |
| کنجی و غمی به سینه چون کوه | زندانی تنگنای اندوه | |
| گر دم زنم از درونه‌ی تنگ | ترسم که خورم ز بام و در سنگ | |
| چشمم به ستاره راز گوید | جانم غم رفته باز گوید | |
| یاد تو چنان برد ز من هوش | کز هستی خود کنم فراموش | |
| ناگاه که از خود آیدم یاد | باشم به هلاک خویشتن شاد | |
| گر کرد زمانه بی وفایی | باری تو مکن که آشنایی | |
| خونابه‌ی دیده آب من ریخت | دل هم سر خود گرفت و بگریخت | |
| گفتی که صبور باش و مخروش | این قصه، نمی‌کند دلم گوش | |
| ای دوست، ز دوست دور بودن، | وانگاه، به دل، صبور بودن؟؟ | |
| چون من به هلاک جان سپردم | دور از تو ز دوری تو مردم | |
| هر چند ز بخت خود به جانم | هر جور که بینم از تو دانم | |
| دامن که ز کهنگی بخندد | تهمت به زبان خار بندد | |
| عقشت ز دلم که سر به خون برد | آزار فلک همه برون برد | |
| ما نطع حیات در نوشتیم | تو دیر بزی که ما گذشتیم |