| بازم غم عشق در سر افتاد | بنیاد صبوریم بر افتاد | |
| باز این دل خسته درد نو کرد | خود را به وبال من گرو کرد | |
| بازم هوسی گرفت دامن | کز عقل نشان نماند با من | |
| باز این شب تیره‌ی جگر سوز | بر بست بروی من در روز | |
| دودی که ز شوق در بر افتاد | از سینه گذشت و در سر افتاد | |
| گویند که تا کی از در و بام | گه نامه دهی و گاه پیغام | |
| آلوده شدی بهر دهانی | افسانه شدی بهر زبانی | |
| بی درد که فارغست و خندان، | کی داند حال دردمندان؟! | |
| غافل که همیشه بی‌خبر زیست، | او را چه خبر که بی‌دلی چیست؟! | |
| با هر که غمی دهم برون من | داند غم من ولی نه چون من | |
| گیرم که بود به پرده جایم | و ز حجره‌ی غم برون نیایم | |
| این خانه شکاف، ناله زار | پوشیده کجا شود به دیوار | |
| اکنون چکنم حجاب آرزم | کافتاد ز چهره برقع شرم | |
| در مجلس عشق جام خوردن | وانگه غم ننگ و نام خوردن | |
| دست من و آستین یارم | گر خلق کنند سنگسارم | |
| کاغذ چو شود نشانه‌ی تیر | جز خوردن زخم چیست تدبیر | |
| دف هر طرفی که رو بتابد | از لطمه کجا خلاص یابد؟! | |
| عاشق که به زیر تیغ شد خم | از زخم زبان کجا خورد غم؟! | |
| زین پس من و یار مهربانم | گر تیغ کشند و گر زبانم | |
| گر کشته شوم به تیغ پولاد | باری برهم زدست بیداد |