| افسانه سرای شکرین گفت | ز الماس زبان، گهر چنین سفت: | |
| کان گوشه نشین روی بسته | بودی همه وقت دل شکسته | |
| پرداخته دل ز صبر و آرام | گشتی همه شب چو ماه بر بام | |
| هنگام سحر، ز بخت ناشاد | چون ابر گریستی به فریاد | |
| ناگاه شبی، ز بعد سالی | بگرفت ز اندهش ملالی | |
| دید از نظر جمالش | دیوانه‌ی خویش را به صد درد | |
| کامد به نظاره خیال پرورد | نالید بسی ز زلف و خالش | |
| گه شست به خون دل سرایش | گاه از مژه رفت خاک پایش | |
| می‌خواند قصیده‌های دل سوز | می‌کرد گله ز بخت بد روز | |
| زان ناله که زد به خواب در یار | بیننده‌ی خواب گشت بیدار | |
| چون جست ز خواب تا نشیند | وان دیده‌ی خویش باز بیند | |
| نی یار و نه آن وفا سگالی | بستر تهی و کنار خالی | |
| لختی ز طپانچه روی را کوفت | خونابه ز رخ باستین روفت | |
| آهی زد و سوخت پرده‌ی راز | وز پرده برون فتادش آواز | |
| در خانه همه مزاج دانان | بر بسته دهن چوبی زبانان | |
| زان بیم که خواست زهره سفتن | کس زهره نداشت پند گفتن | |
| چون، سبزه‌ی این کبود گلشن، | آراسته شد، ز صبح روشن | |
| آن مهد نشین، به جهد برخاست | بر پشت جمازه محمل آراست | |
| بگشاد زمام را به تندی | کامد ز تکش صبا به کندی | |
| میراند شتر به دشت پویان | آن گمشده را به خاک جویان |