| شک نیست که روی یار دیدن | خوشتر ز گل و بهار دیدن | |
| لیکن گل تو که رشک باغست | او نیز دران چمن چراغست | |
| گه گه، که دلش بگیرد از کاخ | جان تازه کند به سبزی شاخ | |
| آید به چمن، چو نازنینان | با هم نفسان و هم نشینان | |
| ایشان همه با نشاط هم رنگ | او گوشه گرفته با دل تنگ | |
| برخیز، مگر ز بخت روشن | بینی گل تازه را به گلشن! | |
| مجنون که شنید نام مقصود | برشد ز دلش بر آسمان دود | |
| با هم نفسان ز جای برخاست | بر ناقه نشست و محمل آراست | |
| رفتند از ان خرابه پویان | در جلوه‌گه‌ی نشاط جویان | |
| یاران عزیز در چمن گاه | بودند نشسته، چشم در راه | |
| دیدند چو روی عاشق مست | گشتند ز رفق بر زمین پست | |
| گرد از رخ نازکش فشاندند | در صدر تنعمش نشاندند | |
| او دل به ولایتی دگر داشت | نی از خود و نی ز کس خبر داشت | |
| نی رنجه شد و نه گشت خشنود | کازار و نوازشش یکی بود | |
| یاران به نشاط و عیش سازی | او با دل خود به عشق بازی | |
| مطرب غزلی کشیده دلکش | مجنون بنشید خویشتن خوش | |
| هر ناله که زد ز جان ناشاد | هر کس که شنید کرد فریاد | |
| از حلقه‌ی دوستان برون جست | زنجیر برید و رشته بگسست | |
| نالید دمی ز بخت ناشاد | وز سایه‌ی سرو جست چون باد | |
| دامن ز گل پیاده پرداخت | بر خار پیاده رخش می‌تاخت |