| گفتند که: ای رفیق، چونی؟ | در خون جگر غریق، چونی؟ | |
| آخر چه شدت که وارمیدی، | وز صحبت دوستان بریدی؟ | |
| خو باز گرفتی از همه کس | با شیر و گوزن ساختی بس | |
| زینسان نبرند آشنایی | مردم نکند چنین جدایی | |
| تو مردم و دانشت ز حد بیش، | چونست، که با ددان شدی خویش | |
| برخیز که گل شکوفه نو کرد | دلها، به نشاط می، گرو کرد | |
| وقت چمنست و بوستان هم | ما منتظریم و دوستان هم | |
| امروز اگر دمی چو یاران | باشی به مراد دوستداران | |
| گل‌گشت چمن کنیم چون باد | باشیم، به روی یکدگر شاد | |
| بینی رخ دوستان جانی | بی‌دوست مباد زندگانی | |
| مجنون ز دو دیده آب بگشاد | وانگه گره‌ی جواب بگشاد، | |
| گفت: ای شب و روزتان همه سور | بادا شبتان زر و ز من دور | |
| پیرایه‌ی من اگر چه زشتست | چون خوی گرفته‌ام بهشتست | |
| زان گونه به بانگ بوم شادم | کز بلبل مست نیست یادم | |
| در دشت چنان خوشست خارم | کز باغ کسان خبر ندارم | |
| غولی که به دشت خو پذیرد | در باغ بریش جان گیرد | |
| آنرا که خیال یار باشد، | با سرو و گلش چکار باشد؟ | |
| بگذار چمن که یار من نیست | وان گل که مراست در چمن نیست | |
| یاران ز چنان جواب دل دوز | راندند بسی سرشک جان سوز | |
| گفتند که ای نشانه‌ی درد | زندان دلت خزانه‌ی درد |