| بسیار می جفا چشیدی | بی‌خوابی و بی‌دلی کشیدی | |
| اکنون که به وصل خفته‌ای شاد، | هم خوابه‌ی نو مبارکت باد! | |
| با این همه دوستدار و یاریم | با یار تو نیز دوستداریم | |
| بخت من، اگر ز من شد آزاد | آنرا که رسید، یار او باد | |
| او گر چه که دشمنیست در پوست | از دوستیت گرفتمش دوست | |
| آن یار که دوست داشت یارم | دشمن بوم ار نه، دوست دارم | |
| درد تو رفیق جان من باد | هم خوابه‌ی خاکدان من باد | |
| چون خوانده شد این ورق تمامی | دل سوخته پخته شد ز خامی | |
| غلتید میان خاک لختی | چون باد زده کهن درختی | |
| پس قاصد نامه را بفرمود | کارد قلمی و کاغذی، زود | |
| قاصد بسوی قبیله شد راست | و آورد و سپردش آنچه درخواست | |
| دیوانه ز راز پرده برداشت | می‌ریخت غمی که در جگر داشت | |
| اول بگه‌ی قلم گزاری | کرد از سر خستگی و زاری |