| تا بستر تو زمین شنیدم | من نیز همان زمین گزیدم | |
| گشتم به یگانگی چنان چست | کاین هستی من ز هستی تست | |
| هر خاری که پای تو کند ریش | من از دل خود برون کشم نیش | |
| هر تاب که بر تو ز افتنا بست | سوزش همه بر من خرابست | |
| هر آبله کافتدت به رفتار | از دیده‌ی من تراود آزار | |
| هر سنگ که پهلو، توخستست | اینک تن من از ان شکستست | |
| هر باد که از ره‌ی تو خیزد | در سینه‌ی من غبار بیزد | |
| من بی تو، چنین به غم نشسته | از هر که بجز تو، روی بسته | |
| ای خار، چو پهلویش کنی ریش | از آتش آه من بیندیش | |
| ای گرد، چو بر تنش نشینی | باران سرشک من ببینی | |
| رو، ای دم سرد من، به راهش | خاشاک به چین ز تکیه‌گاهش | |
| اینم نه گمان که یار دلسوز | شبها به وصال می‌کند روز | |
| در کیو دگر همی‌زند گام | با یار دگر همی‌کشد جام | |
| گر یار نو آمدت در آغوش | از یار کهن مکن فراموش | |
| بیگانه مشو چنین به یکبار | آخر حق صحبتی نگه‌دار | |
| گر باده و گر خمار بودیم، | روزی، نه من و تو یار بودیم؟ | |
| گر لاله و سرو در شمار است، | آخر خس و خار هم به کارست! | |
| گیرم که تراست لعل در چنگ | مفگن به دکان شیشه‌گر سنگ | |
| دیدی که به معرض هلاکم | چون باد برون شدی ز خاکم | |
| بیگانه صفت خرام کردی | بیگانگی تمام کردی |