| چون فتنه‌ی ما برون زد این تاب | آن به که کنیم فتنه در خواب | |
| خیزیم و سبک ز خون لیلی | در خاک روان کنیم سیلی | |
| آفت ز جهان چو گشت گم نام، | غوغا، ز دو سوی، گیرد آرام | |
| هم رخنه‌ی فتنه بسته گردد | هم دل ز گزند رسته گردد | |
| مجنون که از ان خبر شد آگاه | بر زد ز درون دل یکی آه | |
| بر میر سپه دوید جوشان | چون سیل که در رسید خروشان | |
| بگرفت عنان مرکبش سخت | می‌سوخت زخامکاری بخت | |
| گفت: ای همه مرهم از تو آزار | بازا دل ازین ستیزه بازار | |
| گویند ز غصه مهترانش | کاهسته کنیم برکرانش | |
| یعنی چو وی از جهان برافتد | این مشغله از میان برافتد | |
| بر خصم مکش به کینه جویی | تیغی که به خون دوست شویی | |
| آن نیزه مزن به دشمنان بیش | کزوی دل دوستان کنی ریش! | |
| نوفل چو شنید گفت مجنون | از دیده گشاد در مکنون | |
| لابد به نیام کرد شمشیر | در بیشه‌ی خویش رفت چون شیر | |
| در گوشه‌ی غم نشست نالان | از حالت قیس دست مالان |