| کاندازه کرا بود، درین راز، | کز پرده‌ی ما برآرد آواز؟ | |
| کاری که ز نسبتش جداییست | کوشیدن آن نه نیک راییست | |
| کرباس تو گر چه دلپذیرست | پیوند حریر با حریرست | |
| گر مهتر ماست نوفل گرد | مهتر نکند ستیزه با خرد | |
| زان گونه زبون نه‌ایم ما نیز | کارزد گل ما به نرخ گشنیز | |
| چندان غم جان و تن توان خورد | کز پرده برون سخن توان برد | |
| فرمان ده، اگر بدین بهانه، | ما را به بدی کند نشانه | |
| ما نیز به کوشش صوابش | معذور بودیم در جوابش! | |
| پیک آمد و باز داد پاسخ | نوفل ز غضب شد آتشین رخ | |
| لشکر طلبید و بارگی خواست | بیرون قبیله شد صف آراست | |
| خویشان صنم، که آن شنیدند | شان نیز به کین برون دویدند | |
| گشت از دو طرف روانه شمشیر | وا ویخت به حمله شیر با شیر | |
| هر تیغ زنی، به خنجر و خشت | سرها همه می‌در و دومی کشت | |
| مرگ آمد و جان ز سینه میروفت | بر نغمه‌ی تیر، پای می‌کوفت | |
| بر رسم عرب به جهد و ناورد | می‌کرد ستیزه مرد با مرد | |
| شمشیر کشیده هر دلیری | نوفل به میان چو تند شیری | |
| هر سو که فگند تیغ پولاد | کرد از سر مرد، گردن آزاد | |
| زان کینه که بی دریغ می‌رفت | یک هفته دو رویه تیغ می‌رفت | |
| خلقی سوی لعبت حصاری | تنگ آمد از آن ستیزه‌کاری | |
| گفتند به اتفاق پیران | در سوخته به که خانه ویران |