| پیر از دل دردمند برخاست | اشتر طلبید و محمل آراست | |
| از اهل قبیله مهتری چند | گشتند بهم ز خویش پیوند | |
| رفتند ز بهر خواستاری | در حله‌ی لعبت حصاری | |
| آمد پدرش به مردی پیش | ز اندازه نمود مردی بیش | |
| از راه کرم، به رسم تازی | بنشست به میهمان نوازی | |
| خوانی بکشید مهترانه | پر نعمت و نزل خسروانه | |
| چون سفره ز پیش بر گرفتند | عیشی به نشاط در گرفتند | |
| با یکدگر از طریق کاری | می‌رفت سخن ز هر شماری | |
| هر جعبه چو تیر خود برانداخت | جویای غرض سخن برانداخت | |
| کایزد چو بنای دهر پرداخت | هر طایفه جفت جفت در ساخت | |
| زین رو همه را به زندگانی | از جفت گریز نیست دانی | |
| چون هست چنین امیدواریم | کامید خود از درت براریم | |
| ناسفته درت که زخزینه است | ما ورد صفا در آبگینه است | |
| گویی به زبان خود، که بی گفت، | با گوهر پاک ما شود جفت | |
| قیس هنری که در زمانه | هست از همگی هنر یگانه | |
| گر سینه به مهر او کنی گرم | دامادی او نباردت شرم! | |
| این فصه چو کرد میزبان گوش | از بس خجلی، بماند خاموش | |
| بر خود قدری چو مار پیچید | وانگه به جواب در بسیجید | |
| گفتا: چه کنم که میهمانی! | ور نه کنم آن سزا که دانی | |
| هر نکته کز آن کسی برنجد | رنجیده شود کسی که سنجد |