| وان مادر تو که در نقابست | او هم ز غمت چو من خرابست | |
| زان پیش که دیده را کند پیش، | محروم مدارش از رخ خویش | |
| ماییم دو تیره روز بی کس | یک دیده به چشم ما تویی، بس | |
| مپسند که از جمال تو دور | بی دیده شویم و بلکه بی نور | |
| آخر پدر توام، نه اغیار | بیگانه مشو چنین به یک بار | |
| بیمار اگر چه دردناکست | بیمار پرست در هلاکست | |
| ز آنجا که یکیست خون و پیوند | مرگ پدرست رنج فرزند | |
| ز آنجا که یکیست خون و پیوند | مرگ پدرست رنج فرزند | |
| ز آزردن دست و پا توان زیست، | ز آزار جگر توان زیست؟ | |
| این جای نه جای تست، برخیز | وین کار نه کار تست، بگریز | |
| گیرم که به غم زبون توان بود، | بی خانه و جای، چون توان بود؟ | |
| گر زان منی، از آن من باش | ور نه به مراد خویشتن باش | |
| هر چند که عشق جمله در دست | نیر و شکن صلاح مردست | |
| مرد ار چه به سوزدش، همه تن | دودی ندهد، برون ز روزن | |
| مسپار بدست دیو تن را | گرد آر عنان خویشتن را | |
| زین غم همه گر مراد یارست | غم هیچ مخور که در کنارست | |
| گر برمه‌ی آسمان نهی هوش | کوشم که رسانمت در آغوش | |
| آن مه که دلت ازو خرابست | لیلیست نه آخر آفتابست | |
| ننشینم تا به چاره و رای | با او ننشانمت به یک جای | |
| لیکن نکنی چو دیو را بند | دیوانه نشد سزای پیوند |